کهربای عاشقی

 از این قلب آتشین که مرد یخی را آب کرده ، آب و بی تاب و بی رمق

و متصل به برنده ی اول ، کشنده ی آخر ، در مسیر تو در تو ، من در من

، به راهی که نه آهی ، که فرصت برای درنوردیدن به شکل عاقبت

گرایی ، به شکل دیگر نه افسردگی نه خاطرات بد مٌردگی ، کوچکترین

حیات را رقم نمی زنند

آه !! شٌکر از این عاشقی با کسی ، در بی کسی ، شنیدن صدای آب

زندگی ، آفرین بر این احسن تقویم

آفرین بر این "نه " به خودپرستیهای دیگران

دلم که شکست ، نگذاشتم که بگیرد سپردمش به باب توکل ،

همین که رسید خودم پرید

خودم پرید... خودم پرید .. خودم پرید

من دیگر نیستم ، به جان ستاره نیستم ...خدا قلمم را آزاد کرد ... تا از

عشق حلال تو ، حرام ننویسم

 

می دانم کسی نفهمید... اما کسی ، چه بی کسی